Jak łapać równowagę w dbaniu o siebie

1. Zaniedbujesz siebie wtedy, kiedy jedyne, co sobie serwujesz, to dyskomfort.
2. A także wtedy, kiedy jedyne, co sobie gwarantujesz, to tylko komfort.

Jedno i drugie to zaniedbanie siebie.

Spójrzmy na pierwszy typ, bardziej oczywisty

Zaniedbanie często kojarzymy z brakiem czegoś ważnego. Coś nie zaistniało, a powinno było. I tak możemy zaniedbać siebie, bo nie dajemy, nie okazujemy sobie czegoś, co powinniśmy okazywać. Stwarzając sobie w ten sposób okoliczności przepełnione dyskomfortem.

A jeżeli jedyne, czego codziennie sobie dostarczasz, to psychologiczny dyskomfort, może to oznaczać, że zaniedbujesz swoje potrzeby: potrzebę ciepła, wsparcia, i wiele, wiele innych.

Jak to może wyglądać?

• samokrytyka,

• obwinianie siebie,

• niewiara w swoje możliwości,

• przypisywanie sobie jedynie trudnych i niechcianych cech,

• tłumienie swoich emocji (więcej na ten temat: „Przestań tłumić w sobie emocje – krótki poradnik dla chronicznie miłych”),

• zbyt duże zaufanie do swoich emocji - (Więcej na ten temat: „Jesteś osobą wrażliwą? – lepiej na tym wyjdziesz, jeśli nie zawsze będziesz kierować się sercem”)

• wiara w każdą myśl, jaka tylko przyjdzie do głowy,

• bagatelizowanie swoich mocnych stron („Dlaczego bagatelizujesz swoje mocne strony – 5 powodów”)

Zbierz taką składankę hitów do kupy i masz, gotowe, dyskomfort jak się patrzy. Żyje się z nim dosyć trudno.

A teraz przejdźmy do typu drugiego, mniej oczywistego

Przeważnie, kiedy mówimy „zaniedbanie”, to mamy na myśli brak czegoś. Brak wsparcia, empatii, czy brak serca do kogoś lub do siebie. I owszem, tak zaniedbanie wygląda. Jednak nie zawsze i nie tylko.

Czasami zaniedbać siebie można na całkowicie przeciwny sposób.

Być może w przeciwieństwie do pierwszego typu, który zapewnia sobie codzienną i dużą dawkę dyskomfortu, Ty, jedyny cel, jaki obrałaś w swojej codzienności, to komfort i tylko komfort.

Jak to może wyglądać?

• unikanie trudnych tematów,

• zaprzeczanie trudnym faktom,

• toksyczna pozytywność „jestem wspaniały”, „zawsze wszystko mi służy”, „same dobre wibracje” itp.,

• obwinianie innych za wszystko (Warte przemyślenia - „Czy jesteś odpowiedzialny za swoje nieszczęście?”),

• zarzucenie swojego rozwoju,

• zarzucenie swoich hobby,

• przedwczesna rezygnacja z planów (zanim w ogóle spróbujesz!),

• częste używanie „gdyby to było takie proste” (Tu pomocny może okazać się tekst „Jak zamienić „gdyby tylko to było takie proste” w pomocne i proaktywne podejście do wyzwań”).

No dobra, to więc jak o siebie zadbać?

Gdzieś po środku. I od razu sobie powiedzmy: nie idealnie, perfekcyjnie po środku, ale pi razy drzwi, mniej więcej po środku.

Czasami ten środek uda się złapać lepiej, a czasami gorzej. Normalna rzecz. Hej! Czasami w ogóle nie uda Ci się go złapać. Nic nie szkodzi. Norma. Przecież nie w perfekcji cały szkopuł, tylko w umiejętności ciągłego balansowania, dokonywania wyborów, łapania tej równowagi która ciągle chce się wyślizgnąć z rąk niczym zając.

Ale jak namierzyć ów środek, bez zbędnej perfekcji? Znajduje się on gdzieś pomiędzy silną wolą, a poddaniem się biegowi wydarzeń.

Czyli:

• Wierzysz w siebie, wspierasz siebie, wyznaczasz swoje cele i starasz się je realizować. I JEDNOCZEŚNIE nie wymagasz od siebie możeszwszystkości, wiesz, że masz ograniczenia i akceptujesz je

• Rozpoznajesz swoje błędne posunięcia, interesujesz się nimi, poprawiasz to, co możesz poprawić. I JEDNOCZEŚNIE nie biczujesz siebie za każdy błąd, nie umniejszasz swojej wartości za swoją omylność.

• Przyjmujesz do wiadomości fakt, że jest wiele rzeczy, które zależą od Ciebie i których możesz dokonać, nawet jeśli robi się ciężko. I JEDNOCZEŚNIE przyjmujesz do wiadomości fakt, że jest wiele rzeczy, które nie zależą od Ciebie i których nie możesz dokonać, nawet jeśli bardzo tego chcesz.

• Wiele rzeczy robisz sama. I JEDNOCZEŚNIE często współpracujesz z innymi.

• Uczysz się, rozwijasz, czytasz mądre książki. I JEDNOCZEŚNIE nie robisz tego na czas, na ilość i dajesz sobie czas na to, żeby wiedza przesiąknęła Twój umysł.

• Poznajesz siebie, rozmyślasz o sobie, piszesz, mówisz, otwierasz się. I JEDNOCZEŚNIE nie poddajesz się, nie atakujesz siebie, ale pomagasz sobie wtedy, kiedy odkrywasz trudną prawdę na swój temat.

• Wyznaczasz sobie zdrową rutynę i samodyscyplinę. I JEDNOCZEŚNIE nie katujesz siebie perfekcją i tolerujesz margines własnego błędu.

• Przypisujesz sobie odpowiedzialność za swoje decyzje. I JEDNOCZEŚNIE nie obwiniasz siebie za wszelkie zło, jakie Cię spotkało.

• Dajesz pomoc, wsparcie, ciepło. I JEDNOCZEŚNIE przyjmujesz pomoc, wsparcie, ciepło.

• Wiesz, że szukanie środka jest możliwe, dlatego starasz się szukać równowagi. I JEDNOCZEŚNIE nie wymagasz od siebie tego w 100%, pozwalasz sobie czasami stracić równowagę.

• Rozwijasz się. I JEDNOCZEŚNIE dajesz sobie spokój.

Tak wygląda dbanie o siebie. Jasne, nie jest to łatwe jak kąpiel z bulbonkami, jednak da się zrobić. Może nie w 100%, nie idealnie, ale wystarczająco dobrze.

Trudność nie tyle polega w logistycznym przygotowaniu, czy w opanowaniu tych umiejętności, ale w wytrzymaniu napięcia, jakie rodzi się między komfortem a dyskomfortem. Bo dopiero hybryda jednego z drugim faktycznie rozwija i dba o Twoje potrzeby.