Banał na dziś brzmi: Doceniaj zwyczajne dni, zwyczajne sprawy, umiejętności i chwile. Bo dopiero kiedy je stracisz, przekonasz się, że te najzwyklejsze liczą się najbardziej.
Jak niedawno straciłam moje zwyczajne dni
Pewnego listopadowego dnia wynosiłam śmieci. Potknęłam się, upadłam na wyprostowane ręce i złamałam oba łokcie. Do tego mocno naderwałam ścięgna obu rąk i zbiłam oba kolana.
Szpitalną izbę przyjęć opuściłam późnym wieczorem, z dwoma temblakami zawieszonymi u szyi i rygorystycznym zakazem ruszania rękoma przez 2 tygodnie i oszczędzaniem ich przez kolejne 4.
Dziś, kiedy piszę te słowa, kiedy od feralnego wieczoru minęło już prawie 5 tygodni, a moje ręce powoli wracają do normalności, chcę powiedzieć Ci jedno: to naprawdę wielka rozkosz i przywilej móc się podrapać palcem po nosie! :-D
Bo jeśli jesteś w stanie dokonać tego, to najprawdopodobniej możesz także:
- samodzielnie zjeść kanapkę,
- unieść kubek z herbatą,
- ubrać się,
- zakryć się kołdrą,
- otworzyć drzwi.
Nie czekaj na kryzys
Ostrzegałam – to banalna propozycja – cieszyć się sprawnymi rękoma. Na co dzień takie rzeczy schodzą z zasięgu wzroku. Nikt nie zachwyca się tym, że własnoręcznie otwiera drzwi do łazienki.
Fakt, to banalne. Niestety do czasu…
Do momentu, w którym z jakiegoś powodu te banały zostaną Ci odebrane (mam nadzieję jedynie tymczasowo). Wtedy, w ciągu jednej sekundy, przemieniają się w utęsknione marzenie. W niedościgniony ideał.
Wtedy zaczynasz doceniać, jak to dobrze mieć sprawne ręce (i rozszerzać repertuar rzeczy, które potrafisz zrobić nogami). Jak fajnie jest sięgnąć po kanapkę. Ba! Zrobić ją sobie własnoręcznie. I wiele innych spraw i rzeczy, którymi usiany jest Twój każdy pojedynczy (bez wyjątków) dzień.
I teraz tak: opcje do wyboru masz generalnie dwie:
- albo doceniasz cały ogromny wachlarz możliwości, jakim dysponujesz i cieszysz się tym co masz – bo masz bardzo dużo! – już dziś;
- albo czekasz z tym docenieniem na kryzys, (innymi słowy na piorun z jasnego nieba).
Teraz uważaj, jedzie najważniejszy banał: nie czekaj.
Po pierwsze: jeśli zaczniesz doceniać to, co już masz, Twoje życie dziś wyda Ci się bogatsze, lepsze i ciekawsze.
Po drugie: to, co może przyjść, nie spodoba Ci się. Kryzys zawsze kryje w sobie jakąś mądrość i wartość, ale nie przychodzi za darmo. Najczęściej boli. Jak nie złamane kości to serce.
Docenić, czyli co?
A jak można docenić coś, co tak łatwo znika z zasięgu wzroku? Te wszystkie sprawy, z których budujemy swój dzień, a które stają się niewidoczne jak powietrze?
Odpowiedź na te pytania jest jedna – wdzięczność.
I wcale nie mówię o ogólnym nastawieniu. Bliżej nieokreślonym dziękczynieniu. Mówię o samych konkretach.
Powiedz szczerze: jaką praktykę wdzięczności praktykujesz codziennie? Kiedy i jak kierujesz swoją uwagę na to, co masz? W jaki sposób doceniasz i cieszysz się z tego, czym dysponujesz już teraz?
Nie wiesz jak się do tego zabrać? Oto kilka propozycji:
- zrób listę rzeczy, za które jesteś wdzięczna i stale ją poszerzaj,
- podziękuj bliskim Ci osobom,
- zacznij własne święto dziękczynienia,
- używaj słowa „dziękuję” coraz częściej,
- zauważaj to, co masz (pełną lodówkę, wygodną poduszkę, ciepły kaloryfer),
- skup się na mocnych stronach sytuacji, w której się znajdujesz,
- zatrzymaj się, weź głęboki oddech i podziękuj w myślach za to, co robisz dziś.
A co konkretnie doceniać? – Wszystko.
A najlepiej wszystko to, co kusi Cię, żeby zaetykietować słowem „banał”.
Podobał Ci się ten tekst? Daj znać w komentarzu :-)