- Krytykujesz siebie za każdym razem, kiedy popełnisz błąd?
- Wymagasz od siebie coraz więcej, jednocześnie nie dając sobie czasu na złapanie oddechu?
- Nosisz na sobie wstyd własnych porażek?
- Codziennie budzisz się i zasypiasz z poczuciem niewystarczalności?
- A w dodatku myślisz, że to wszystko ma Ci pomóc? Zmotywować? Dodać pozytywnej energii?
W takim razie muszę Cię rozczarować.
- Biczowanie siebie nie działa.
- Popychanie siebie do granic wytrzymałości, nie doda Ci motywacji.
- A podkręcanie śruby i wstrzymywanie odpoczynku do momentu „kiedy już odniesiesz sukces”, nie pomoże Ci.
Empatia do samego siebie może być lekiem na to całe zło – donoszą najnowsze i według mnie najciekawsze badania.
Nie dziwne więc, że ludzie, którzy żyją w autoempatyczny sposób, różnią się od reszty. A różnica ta przekłada się na wymierne korzyści: poczucie szczęścia, odporność psychiczna, rozwój osobisty, spokój wewnętrzny, pozytywne myślenie, satysfakcja z życia i ze związków z innymi ludźmi.
Ale co takiego robią inaczej niż cała reszta? Innymi słowy: co można od nich ściągnąć i zastosować w swoim życiu?
Oto co:
Są autentyczni
Kiedy wszechwiedzący głos krytyki nie wybrzmiewa w głowie, to nie ma też strachu przed nim i udawania, że jest się kimś innym. Osoby autoempatyczne są do siebie łagodne, nawet wtedy (a raczej – zwłaszcza wtedy), kiedy widzą swoje błędy i wady. Nie muszą więc udawać kogoś innego, nakładać maski, kryć za grubym murem przed innymi i przed samym sobą.
Rozpoznają swoje najgorsze, a nie tylko najlepsze chwile
Autoempatia zakłada dwie sprawy: zauważanie swojego cierpienia oraz chęć załagodzenia go. Innymi słowy: chcesz wiedzieć co Ciebie boli (więc nie unikasz problemów), a jednocześnie robisz wszystko co możesz, żeby ulżyć sobie w cierpieniu. Będąc osobą autoempatyczną starasz rozpoznawać swoje wady, słabości, lęki i demony.
Nie oczekują, że wszystko będzie łatwe, szybkie i przyjemne
Jeśli jesteś osobą, która nie wykształciła w sobie autoempatii, to nie potrafisz dopuścić do siebie porażki. Nóż samokrytyki, który wisi nad Tobą, nie pozwala Ci podjąć trudniejszych wyzwań. Dlatego dla bezpieczeństwa zabierasz się za coś, co zakończy się gwarantowanym sukcesem. A jeszcze lepiej jeśli będzie to coś łatwego, lekkiego i przyjemnego.
Osoby autoempatyczne myślą odwrotnie. Nie oczekują gwarancji sukcesu, a ciężką pracę i porażki wpisują w koszta własne. Dla nich problem nie jest okazją do biczowania się – bo już wyzbyli się tej praktyki. Dzięki temu biorą się za to, co ciężkie, trudne i nie zawsze przyjemne. Bo wiedzą, że mają przy tej wyprawie swoje ogromne wsparcie.
Mają apetyt na nową wiedzę i są otwarci na zmiany
Autoempatia to niezmienna troska o siebie. Osoby autoempatyczne dążą do własnego dobra i same sobie przynoszą ulgę w cierpieniu. Sięgają po wiedzę i rzeczy, które pomagają im cieszyć się coraz lepszym zdrowiem, formą, zadowoleniem, satysfakcją. Podejmują nowe wyzwania, uczą się nowych umiejętności i poszerzają własne horyzonty myślowe.
Zdają sobie sprawę z błędów, które popełniają, ale nie definiują swojego całego życia przez ich pryzmat
Zauważają swoje błędy, nie spychają nic trudnego pod dywan, i nie identyfikują się ze swoimi porażkami i bolączkami. „Tak, nie zdałem egzaminu, i nie, nie oznacza to, że jestem złym studentem”– tak do siebie powie autoempatyczna osoba, przez co o wiele łatwiej i szybciej zacznie uczyć się do poprawki.
Ryzykują i… często ponoszą porażki, nie przestając ryzykować dalej
Ponieważ autoempatia to miękka poduszka, którą sami sobie przygotowali w razie upadku, osoby autoempatyczne sięgają po swoje cele. Są świadomi, że nie wszystkie z ich przedsięwzięć zakończą się pomyślnie, ale mimo to stawiają kolejny krok, nawet bardzo odważny. Bo w przeciwieństwie do samokrytyki, autoempatia zwiększa motywację, dodaje sił i odwagi.
Nie porównują siebie do innych i odpuszczają perfekcjonizm
Osoby autoempatyczne chcą sobie ulżyć w cierpieniu, pomóc w trudnej chwili, grać ze sobą do tej samej bramki. Dlatego uczą się i praktykują, by nie porównywać się do innych. Wiedzą, że porównania zabijają radość, wprowadzają zwątpienie i niczemu nie służą. Pielęgnują więc w sobie i cenią własną unikatowość i oryginalność – ze swoimi zaletami i wadami włącznie.
Nie czekają na księcia z bajki i sami generują w sobie pozytywne emocje i doświadczenia
Czyli biorą odpowiedzialność za swoje samopoczucie i funkcjonowanie we własne ręce. Wiedzą, że reakcja na okoliczności i dialog wewnętrzny zależy w pełni od nich. I ciągle dbają o swoje reakcje, emocje i słowa – tak, by służyły im pomocą. Skąd biorą na to siły? Mają rezerwy i używają tego, czego nie tracą na codzienną krytykę, porównywanie się do innych, wyśrubowane wymogi perfekcji.
Jako studentka i praktykantka autoempatii, przekonałam się, że autoempatia to wymagająca sprawa. Dlatego spodziewaj się wzlotów i upadków.
Ale jedno wiem na pewno: nie ma takich okoliczności, w których nienawiść do siebie przewyższa empatię i przyjazny stosunek do siebie.
A co Ty robisz z czystej empatii do siebie? I jak Ci to pomaga w codziennym życiu? Podziel się w komentarzu swoimi doświadczeniami :-)